تنهاییت چه شکلیه؟

یه متن جالب چند روز پیش خوندم. نوشته بود آدم ها وقتی میخوان در کنار هم قرار بگیرن (البته بیشتر منظورش افرادی بود که میخوان ازدواج کنن) به خیلی چیزها توجه میکنن. قد، قیافه، مسائل مالی، خانواده و خیلی چیزهای دیگه... میگفت شما به فرض خیلی هم بهم میاین اما وقتی از هم دلخورین، وقتی یکیتون رفته سفر و اون یکی تنهاست و خیلی از این وقتی هایی که شما رو با خودتون تنها میذاره، دقیقا چکار میکنین؟ گریه میکنین؟ کتاب میخونین؟ میرید بین دوستانتون؟ نوشته بود شما وقتی جنس تنهایی هاتون با هم فرق داشته باشه نا خود آگاه فاصله میگیرین از هم و تنش هاتون بیشتر میشه. مثلا فرض کنین طرفتون کسیه که توی تنهاییش میمونه توی خونه و قهوه پشت قهوه میخوره و شما یه آدمی هستین که وقتی غمگین و تنهایید بدتر خنده رو میشید (خنده های عصبی) یا ترجیح میدین برین پیش دوستانتون و بزنین و برقصین (یه ضد واکنش که یعنی من هیچیم نیست!)... خب الان طرف مقابلتون وقتی ببینه شما با هم قهرید ولی چه قری دارین توی مهمونی میریزین، با خودش میگه بفرما! ایشون حالشم خیلی خوبه، به هیچی هم حساب نکرده قهرمون رو... حالا چه میدونه وقتی خواننده داره میگه مثلا "خوشگلا باید برقصن" شما چندتا بغض قورت دادی...

متن به جایی رسید که گفت وقتی دارین همراه و همسفر برای زندگیتون انتخاب میکنین، جدای از اینکه شغلتون چیه و سوادتون چقدره و این حرفها، بپرسید تنهاییت چه شکلیه؟ اینجوری نه درگیر سوتفاهم میشین و نه قهرهاتون طولانی میشه. تازه اگر هم خواستین پیشقدم بشین برای آشتی میدونین دقیقا کجا باید پیداش کنین! (این آخری پیشنهاد خودم بود)