همیشه هم اونی نمیشه که ما میخوایم

تا حالا وسط یه جاده ای که تهش معلوم نیست نشستی؟ دستت رو لا به لای گندم هایی که هنوز سبز و نرم کشیدی؟ دماغت رو وسط یه دسته گل بزرگ بردی و عمیق نفس بکشی؟ صورتت رو به پوست نرم یه بچه  مالیدی؟ چشمهات رو ریز کردی که نورهای خیابون رو ستاره ای ببینی؟ به پاییزِ زرد و نارنجیِ یه جنگل خیره موندی؟ به نوک شاخه‌ی خیسِ درختها بعد از بارون دست زدی؟ روی ساحل اسمتو/اسمشو نوشتی؟
یه چیزهایی انتخاب خودمونه. مثل همین هایی که گفتم. احساس هرکدومشون فوق العاده است. یه چیزهایی دست ما نیست. مثل همین چیزهایی که نمیگم. مثل تمام چیزهایی که داره توی ذهنت رژه میره...
فکر کن وسط یه دریاچه بزرگ توی یه قایق کوچک نشستی. تا چشم کار میکنه آبه و اطرافش جنگل... یه جنگل سبز، انبوه، بزرگ.. خسته شدی، نرسیدی. ولش کن. پاروها رو بذار توی قایق. دستت رو ببر توی آب، سرت رو بالا بیار رو به آسمون. گاهی هم اینجوریه.‌ هرچقدر تقلا کنی نمیشه...