از همین حرفهای معمولی

برای من تنبل که حوصله دفتر باز کردن و نوشتن ندارم اینجا جای دنجیه. هم دارم حرفم رو میزنم هم خبری از سیستم نوشتاری و کاغذی نیست. البته که اگه پای کتاب خوندن باشه فقط ورژن کاغذیش خوبه ولاغیر...

هفته پیش یه شیرینی جدید درست کردم و چندتاش رو بردم شرکت. بچه ها همه کلی تعریف کردن و خوششون اومد. تا مدیرم اومد بهش گفتن دلی اینو آورده. یدونه خورد. ما همینجور چشممون بهش بود که عکس العملش چیه. وقتی تموم شد با یه شعف خاصی گفت عاااااالی بود. از حالم نگم که چقدر خوشحال شدم که همه خوششون اومده. تا شب هی رفت و امد و گفت از این شیرینی ها بده. اخر وقت که داشت میرفت گفت یادم اومد.  طعمش شبیه یه شیرینی هست که فرانسه خوردم. منم به خنده گفتم از این دستور دوتاست فقط، یکی دست اون اشپز فرانسوی یکی دست من :))) حالا هی از اون روز میگه کی باز درست میکنی؟ دیروز دیگه علنا گفت یا درست میکنی یا شنبه بدون شیرینی نیا! مدیر انقدر بی جنبه؟!

همیشه هم اونی نمیشه که ما میخوایم

تا حالا وسط یه جاده ای که تهش معلوم نیست نشستی؟ دستت رو لا به لای گندم هایی که هنوز سبز و نرم کشیدی؟ دماغت رو وسط یه دسته گل بزرگ بردی و عمیق نفس بکشی؟ صورتت رو به پوست نرم یه بچه  مالیدی؟ چشمهات رو ریز کردی که نورهای خیابون رو ستاره ای ببینی؟ به پاییزِ زرد و نارنجیِ یه جنگل خیره موندی؟ به نوک شاخه‌ی خیسِ درختها بعد از بارون دست زدی؟ روی ساحل اسمتو/اسمشو نوشتی؟
یه چیزهایی انتخاب خودمونه. مثل همین هایی که گفتم. احساس هرکدومشون فوق العاده است. یه چیزهایی دست ما نیست. مثل همین چیزهایی که نمیگم. مثل تمام چیزهایی که داره توی ذهنت رژه میره...
فکر کن وسط یه دریاچه بزرگ توی یه قایق کوچک نشستی. تا چشم کار میکنه آبه و اطرافش جنگل... یه جنگل سبز، انبوه، بزرگ.. خسته شدی، نرسیدی. ولش کن. پاروها رو بذار توی قایق. دستت رو ببر توی آب، سرت رو بالا بیار رو به آسمون. گاهی هم اینجوریه.‌ هرچقدر تقلا کنی نمیشه... 

خیلی اتفاقی توی صفحه ای که باز کردم عکسش بود... اه لعنتی... به محض اینکه چشمم بهش خورد بستمش. اما چه فایده... فایلِ آرشیو شده دوباره اومده بود بالا... مدام با خودم تکرار کردم، تموم شده... گذشته... هیچی نیست... اما آدم های لج در آرِ مغزم بیل هاشون رو برداشته بودن و در حال زیر و رو کردن خاطره ها بود... زورم بهشون نمیرسید... آخه مگه میشه... مغزِ منه، افکارِ منه، اما کنترلش دست خودم نیست...

برف پاییزی

یکی بیاد من رو از کنار پنجره بکشه اینور. از دو سه روز پیش که برف شروع شده، عینهو قورباغه چسبیدم به شیشه. یعنی شما تصور کن من با این ابعاد، مثلا نوک انگشت هام هم مثل قورباغه حالت چسبونکی داشته باشه، همچین نیش بازطور، ذوق کنان، دست افشان و پا کوبان دونه  دونه های برف رو دنبال کردم تا برسن به زمین. با تک تکشون عمیق احوالپرسی کردم و گرم تحویلشون گرفتم. والا که اینا نازک نارنجی هستن و تا بگی بالا چشمتون، به ابرو نرسیده قهر میکنن باز میرن ده سال دیگه برمیگردن. من هم ندیییید بدیییید. کی میتونه صبر کنه این همه وقت باز. حالا شما به برادر من بگو برف. میگه خب؟ یعنی منتظر بقیه‌ی حرفت میمونه. بسکه توی برف غوطه وره قدر نمیدونه که. حالا به من بگو برف. ف رو نگفتی میگم وااااااای کوووووش؟؟؟ اینجوریاست که برف قشنگا رو حسابی تحویل گرفتم که حالا حالا ها دلشون نخواد برن.

به سمتش برو

" یک حس را در نظر بگیر. عشقِ  به زن، غم از دست دادن یک عشق، یا همین چیزی که الان دارم با آن دست و پنجه نرم می کنم، ترس از بیماری لاعلاج و دردش. اگر حس هایت را خفه کنی، و کاملا  احساس شان نکنی... اگر به خودت اجازه ندهی که تا آخر با آنها بروی - تا ته حس هایت - هرگز قادر نخواهی شد به مرحله رهاسازی و انفصال برسی، تو خیلی درگیر احساس ترس شده ای. از درد می ترسی، از غم و غصه می ترسی، از آسیب احتمالی عشق و عاشقی می ترسی... فقط در یک صورت می توانی، حس هایت را تمام و کمال تجربه کنی، این که خودت را وسط شان پرت کنی، این که به خودت اجازه بدهی، داخلشان شیرجه بزنی، طوری که حتی سرت هم زیرشان فرو برود. در این صورت معنی درد را درک میکنی، معنی عشق را، غم را... فقط آن لحظه است که می توانی بگویی آهان، بسیار خوب. من این احساس را تجربه کردم. معنی این حس را درک کردم. حالا باید لحظه ای از این حس جدا شوم."

                           سه شنبه ها با موری / نوشته میچ آلبوم - ترجمه ماندانا قهرمانلو

پیش از خوندن این کتاب و حتی خیلی قبل تر؛  یک روشی برای خودم اختراع کرده بودم با این عنوان "به سمتش برو"... هرچیزی که ازش ترس داشتم، به جای فرار کردن به سمتش حمله میکردم. به خیال خودم، اینجوری توی عمل انجام شده قرار میگرفتم و مجبور بودم انقدر تلاش کنم تا به خط پایان برسم. مثل شنا کردن، مثل زبان یاد گرفتن، مثل رانندگی...

نتیجه این بود که هر کدومش با یک اتفاق من رو از میدون به در کرد... شنا با تنگی نفس... زبان با سومین نمره ی آیلتس مشابه نمره های قبل... رانندگی با تصادف... حالا مدت هاست که انقدر بد بینم که در مواجه با ترس هایم فقط از کنارشان رد میشوم. دیگه رو حیه مبارزه طلبعی ام دست از مبارزه برداشته و نا امیدانه ترس هایم را فایل میکند و کنار مغزم جا میدهد...

موری عزیز... این مسیر قرص نیست که روی بدن همه یک مدل جواب بدهد. برای همه یکسان و یکجور نیست. حداقل برای من که نتایج نا امید کننده بود...

آخرین اشتباه

وقتی اشتباه میکنی توجیه نکن

اگه توجیه میکنی فریاد نزن

اگه فریاد میزنی دروغ نگو

اگه دروغ میگی... 

نباید دروغ بگی چون دفعه بعدی در کار نیست...

میدونی... امشب که یهو تگرگ گرفت. یکدفعه اون حجم بارون روی زمین فرود اومد. اون همه آدم داشتن میدویدن. هر بار که رعد و برق خیابون رو روشن میکرد، با خودم گفتم حتما دنبال شخص خاصی میگردی. حتما روی زمین یه چیز خاصی گم کردی که اینجوری نور میندازی و داری همه چیز رو زیر و رو میکنی. کاش پیداش کرده باشی اونی رو که به خاطرش کلی آدم رو موش آب کشیده کردی...

این موقع ها فقط خوبی یاد آدم میمونه

داره یکسری اتفاقات توی زندگیم میوفته. اتفاقات خواسته... وقتی خواسته است  پس دیگه اتفاق نیست؟ یک برنامه است... آره یه برنامه هایی دارم میچینم. نه... یعنی چیدم. میبینین؟ همین قدر مردد... یک ماه پیش خیلی اتفاقی یه آگهی توی روزنامه دیدم. رزومه فرستادم. چهارتا مصاحبه انجام شد باهام... انگار پنتاگونه مثلا... زنگ زدن گفتن قبول شدی. جواب هر چهار مصاحبه مثبته... اون اونطرف گفت مثبته، من اینطرف دلم ریخت... یاد خنده هامون افتادم... یاد شیطنتهامون... یاد جشن ها و غافلگیری هامون... یاد دل نگرانی هامون... یاد سینما رفتن هامون... یاد پنکیک و چیز کیک پختنمون... یاد چهارشنبه هایی که غذا میگرفتیم... یاد بازی هامون... من چقدر اینجا رو دوست دارم... صدا گفت کی میاین؟ گفتم نمیدونم... گفت خانم تاریخ بده. گفتم اول آذر... گفت دیره... گفتم نمیتونم... زمان میخوام... نمیشه...

حالا از وقتی گفتم میخوام برم کار هممون شده غصه خوردن... مدیرم با اون قد و هیکل جلوم وایساد و بغضش رو قورت داد و گفت: من هجده ساله دارم کار میکنم، تا حالا برای هیچکدوم از کارمندام این حال نبودم... سرش رو انداخت پایین که حلقه های اشک رو نبینیم... خانمش گفت تو رو خدا نرو... گلوم جا نداشت برای اون حجم بغض... اشک شد... ریخت پایین... همکارهام... یک هفته است که عزای عمومیه... با خودم میگم نرم، اون بعد منطقیه مغزم که هنوز هر از گاهی کار میکنه میگه پس چی شد اون همه غرغر که شب کاری سخته... که راه دوره، که حقوق کمه... یه نگاه با مضمون "جمع کن خودت رو تو بزرگ شدی" هم میکنه بهم و میگه مگه روزی که اومدی اینجا میدونستی از این خبرهاست؟ شاید جای جدید بهتر باشه. بعد اون یکی بعد مغزم که نشسته نوک برج فرماندهی، همینجور که پاهاش رو تکون تکون میده میگه نخیر هیچ هم از این خبرها نیست. یه شرکت با هفت-هشت طبقه انقدر بزرگ هست و انقدر پرسنلش زیادن که خودش رو بکشه هم نمیتونه همچین فضایی رو توش تجربه کنه... منظقی خیلی جدی میگه "خب نکنه، به هدفت فکر کن، به آینده، این دستمال رو هم بگیر اون اشکات رو پاک کن"... میگم بارون گرفت... میگه پاییزه دیگه. انتظار دیگه ای داری؟ منطقی جدیدا خیلی بی اعصاب شده...

مثلا حواسم نیست

تجربه نشون داده هروقت امیدوار شدم و به نتیجه خوش بین بودم، همه چیز بهم ریخته. پس بهتره خودم رو بی تفاوت و در حال سوت زدن نشون بدم. که یعنی" چی؟ کی؟ من؟ نه بابا!!"

وقتی با اولین بارون پاییزی توی خیابون خیس شدم و یخ کردم، فهمیدم که وقت جا به جا کردن لباس های تابستونی و زمستونیه. این یعنی یک روز کامل وقت گذاشتن و شستن و جمع کردن و بیرون آوردن و چیدن... اما خب قضیه به سادگی ای که روی کاغذ به نظر میاد نبود... با هرکدوم از لباس ها چند ثانیه ای معاشرت کردم. پوشیدمشون، نگاهشون کردم، بررسی کردم که قابل استفاده هست یا نه... از این طرف لباس های تابستونی دسته میشد و از اون طرف پالتو و پلیور و ژاکت بود که ردیف میشد. اون وسط ها چشمم خورد به یه مانتو... مانتویی که روزگاری استفاده میکردمش و حالا نه... نزدیک دو سال فقط قبل عید آویزون شد توی کمد و وسط پاییز چیده شد توی چمدون... خاطرات از سر تا پاش میریخت... منو برد پارک هنرمندان... برد پارک لاله... برد وسط بازار تجریش... برد سرخ حصار... جوابی که براش داشتم فقط یه لبخند بود. باید دل میکندم ازش... تا همین حالاش هم زیادی مهمونم بوده. تا کردمش و گذاشتم توی نایلونی که قراره برسه به دست اونهایی که روزگار خیلی باهاشون مهربون نبوده...