دل آرام گیرد به یاد خدا...

می شود باشی؟ می شود بمانی؟ می شود نروی؟ می شود صدایم کنی؟ صدای واقعی... صوتی که بشنوم... می شود انقدر نروم و بیایم مرز کفر و ایمان را؟ می شود دقیقا حالا... در این عصرِ پاییزیِ سرماخورده ای که نا ندارم کاسه سوپم را جا به جا کنم و چشمهایم که خواب را باور نمی کند، بنشینی کنار دستم... بگویی دستهایت را به من بده که امن ترینم؟ می شود؟ می شود باشی؟... می شود دل آرامم کنی؟...

تهران دیگر جا ندارد!

دیروز باید میرفتم دیدن عموم که کمرش رو عمل کرده. صبح شیفتم رو عوض کردم و عصر از موسسه زدم بیرون... دیدم بهترین راهی که میتونم خودم رو از این سر شهر برسونم اون سر شهر متروئه.ایستگاه تجریش خوب بود، قیطریه هم خوب بود،... این خوبی تا میرداماد ادامه داشت و رفته رفته فاجعه شروع شد. ایستگاه حقانی یکم جمعیت زیاد شد ولی هنوز میشد تکون خورد. ایستگاه مصلا جمعیت بیشتر شد ولی هنوز میشد نفس کشید، ایستگاه بهشتی جمعیت به قدری زیاد بود که حتی نمیشد نفس کشید... یک لحظه اتفاقی که توی عربستان افتاده بود برام یادآوری شد و از ترس له شدن و مرگ بر اثر خفگی به ترافیک خیابون پناه آوردم... با اینکه یک ساعت دیر تر از زمان تخمین زده شده رسیدم اما خوشحال بودم که نمردم...

بین اینهمه بیماری های جورواجور که امده چرا هیچکدومشون کاری با قسمت خاطرات مغزمون ندارن؟ چرا هیچ دکتر و دانشمندی دارویی برای فراموشی خاطرات کشف نکرده؟ کشنده تر از خاطرات هم مگه داریم...

امتحان با طعم کیک شکلاتی

چهارشنبه داشتیم با همکارم به سری عکس خوشمزه نگاه میکردیم. گفتم وااای چرا یکی از این  کیکها درست نمیکنه بیاره. اون یکی همکارم گفت کیک پزمون تویی( واقعا البته از صراحتشون تشکر میکنم  :))  ). گفتم بابا جان من کلی درس و امتحان دارم. اون قبلی ها برای اوقات فراغتم بود. خلاصه گذشت تا دیروز. شما فکر کن من نشستم یه جزوه به چه عظمت جلوم که هفته دیگه امتحان دارم، بعد به افق خیره شدم که ای خدا یکی بیاد اینو جای من بخونه بره امتحان بده. توی همین افکار بودم که گفتم پاشم برم توی آشپزخونه یه گشتی بزنم.یعنی مدیونی فکر کنی رفتم در یخچال رو باز کردم و بی هدف نگاهی بهش انداختمو بستمشا!!

یکی انگار بهم گفت تو که تا اینجا اومدی یه چیزی هم درست کن. خواننده ای که شما باشی و آشپزی که من باشم به خودم اومدم دیدم دارم شکلات و کره رو به روش بن ماری آب میکنم!! هیچی دیگه شوخی شوخی جدی شد و وسط درس و مشق یه کیک فوری فوتی درست کردم و فردا هم با خودم میبرمش که بعد از دانشگاه که میرم سرکار بدم همکارها هم اندکی بچشن بی نصیب نمونن.

خونه

به برادرم میگم فلانی ویزاش اوکی شد. میگه کی میاد؟ میگم نمیدونم دقیق. اما کجا بره؟ اینجا خوبه. تو هم برگرد. خبری نیست اونجا ها که شما هستین. میگه راست میگی چه معنی داره از گلومون آب خوش بره پایین. بیایم اونجا همش استرس پشت استرس. نمیشه برای ماه بعدت برنامه داشته باشی، پنج سال پیش رو پیشکش. میگه همش باید دلت تو مشتت باشه که فردا چی میشه. بهش میگم برو بابا، اصلا هم اینطور نیست. میگه باشه تو راست میگی. آره ما هم غرب زده شدیم! میخندیم و به شوخی ختم میشه.

اما راست میگه. برادرم تا وقتی اینجا بود انقدر سنگ جلو پاش انداختن که طفلی با اینکه ماه ها روی مقاله اش کار کرده بود نذاشتن چاپ بشه. استادش همش باهاش درگیر بود. اما حالا چی... دوساله رفته و سومین مقاله اش در دست چاپه. شبانه روز داره روی رشته ای که خونده کار میکنه. چیزی که توی ایران آرزو به دلش مونده بود که کار مرتبط داشته باشه. الان حقوقش رو داره، تیم تحقیقاتیشون قوی ترین تیم دانشگاهشونه، کارت شهروندیش رو گرفته، برای تابستون که مامان اونجا بود دو تا کشور رو رفتن گشتن، برای تعطیلات کریسمس قراره بره دانمارک و تا سال بعدش برنامه دقیق اش رو میدونه. به قول خودش چیزهایی که توی ایران براش یه رویا شده بود الان زندگیه روتینشه... 

این حق مسلم همه آدمهاست که جایی زندگی کنن که بهترین شرایط براشون فراهمه اما با تمام مشکلات و سختیهایی که به چشم بقیه میاد هیچ جا برای من ایران نمیشه... به نظر من اینجا "خونه" است، هیچ جا خونه نمیشه...

چند ماه پیش اتفاقی افتاد که آزارم داد. از اونجایی که زیاد اهل گیر کردن توی موضوع ها نیستم این شد که زدم به فراموشی. مثل همه مواقع دیگه... خب فراموشی یعنی چی؟ یعنی ارسال به دور ترین و پر پیچ و خم ترین مسیرهای مغزت. تا اینجا همه چیز خوبه. حتی برای اینکه به موضوع یاد شده رکب هم بزنم، برای خودم مسیرهای روشن دیگه ای رو تصویر کردم و خودم رو وارد جاده های جدید کردم. اما هیچکدوم از فعالیت ها نتونست جایگزین فعالیت از دست رفته بشه. انگار که کلاه نداشتی، بعد به جاش رفتی دو جفت دستکش خریدی...

همسایه!

من نمیدونم این ماجرای تیشه زدن و بکوب بکوب طبقه بالایی کی تموم میشه. یعنی اگه کوبیده بودن از نو ساخته بودن الان صد باره تموم شده بود... همش میترسم سقف روی سرمون خراب بشه بسکه اینها دارن میکوبن... شاید هم دارن قصر پادشاهی طرح ریزی میکنن! آخه بنایی یه ماه، دو ماه، سه ماه، نه شش ماه... خدا بهمون صبر بده. چون ماجراشون حالا حالا ها ادامه داره. بعد من از این شاکیم که صاحبخونه نیومده یه کلمه بگه ببخشید توی این مدت دارین اذیت میشین. سقف دستشویی و حمومتون ریخت شرمنده! اصلااااااااا به روی خودش نیاورده. حتی ما یه بار هم ندیدیمش... نمیدونم پس حق و حقوق همسایگی چی میشه...

والا حکایت پست نوشتن من شده شبیه جهنم مسلمونا... حکایت اونها رو که میدونین چیه... یه روز هیزوم نیست، یه روز نفت نیست، یه روز کبریت نیست و... حالا جریان من شده... یه روز اینترنتم بازی درمیاره،  یه روز نا و توانی برام نمونده و یه راست میرم میخوابم، یه روز لپ تاپ همکاری نمیکنه، یه روز لپ تاپ همکاری میکنه اما این ترجمه ها امان نمیده، یه روز  نیت میکنم با موبایل بنویسم کلا بلاگ اسکای باز نمیشه... هیچی دیگه آدم مگه برای یه کار چند بار تلاش میکنه

ولی خدایی خیلی عزمم رو جزم کردم و امشب با خودم گفتم بمیری، بمونی، باید یه چیزی بنویسی، که نوشتم...

غرض احوالپرسی بود که حاصل شد، خدا توان بده بیشتر (و امیدوارم بهتر) مینویسم. با نوشتن واقعا اوضاعم بهتر میشه...

+چه بارونی... از ساعت 10 داره همینجور میباره... خدایا شکرت.

+حالا باز فردا شاخص مصرف آب دو برابر روزهای دیگه میشه. بعضی از مردم خیال میکنن بارون میاد کل سفره های زیر زمینی غرق آب میشه!

+مریم عزیز که اسمش توی کامنتهای پست قبل هست، به واسطه چند هفته هم پدرش رو از دست داده و هم مادرش رو... برای آرامشش و دل پر دردش دعا کنیم...

+خدایا به هممون حال خوب بده...