پیام

چند روز پیش (همون روزی که به سرم زد بیام یه سری به وبلاگم بزنم) بخش نظرات رو که باز کردم چشمم یه کامنتی خورد که برای حدود دو سال پیش بود... یکی از دوستان سراغ یکی دیگه رو گرفته بود و من اون روزها ازش بی خبر بودم. اما حالا که داشتم دوباره پیامش رو میخوندم اتفاقا همین پیش پاش یکی از پستهاش رو لایک کرده بودم. 

رفتم توی وبلاگش و دیدم آخرین پستش برای همون دو سال پیشه... با ناامیدی نوشتم که من حالا از اون شخصی که دنبالش میگردی باخبرم. اصلا انتظارش رو نداشتم... اما بعد از چند روز برام کامنت گذاشت و فهمیدم که خونده پیامم رو... نه تنها خونده بلکه جوابم داده... 

انگار وسط یه ساحل دورافتاده دود روشن کنی به امید اینکه یکی بیاد کمک. بعد از یه هفته یه قایق بیاد و بگه من دود رو دیدم و حالا اومدم کمکت... یه حال عجیبیه...

توی دنیای این روزها، دیگه هیچکس گم نمیشه. مگر اینکه خودش بخواد...