هیچ راهی نیست کآن را نیست پایان ...

درست همین لحظه ، همین حالا دستهایم آنچنان میلرزد که نمیتوانم انکارش کنم . فکرم را نمیدانم به کدام سمت متمرکز کنم . بغض در گلو بالا و پایین میرود و به سختی جلویش را گرفته ام ، حتم دارم با کوچکترین اشاره ای میشکند . از آینده بی خبرم ، از راه پیش رو ، از هدفی که برایش دویدم ...و حالا نمیدانم چه در انتظارم است .

از ماراتن پیش رو و از پیچ و خم مسیر هیچ نمیدانم . فقط گوشهایی میخواهم که بشنوند حسم را ، حال و هوایم را و بگویند میفهمیمت ، درکت میکنیم . نجوایی میخواهم که بگوید نترس ... نترس ... نترس ...