دلبستگی ...

سال 83 ... تب و تاب کنکور ... چه شهری ، چه رشته ای ، با چه رتبه ای و خیلی سوالات دیگر که اون روزها ذهن من که پشت کنکوری محسوب میشدم رو به خودش مشغول کرده بود .دست و پا زدن های نوجوانها برای راه یابی به دانشگاه ... میعادگاهی که برای رسیدن به آن پولها و ساعتها و عمرها خرج میشد ... از نتیجه حاصل راضی بودم . رشته گیاهان دارویی در دانشگاه نیمه دولتی و شهرستانی که کم و بیش به تهران نزدیک بود .

روز اول ، بعد از رفتن پدر و مادرم ، حالم وصف نشدنی بود . به قدری غمگین بودم که دلم میخواست همان آن زنگ در را بزنند و بگویند تو هم با ما برگرد . فردایش که اولین روز دانشگاه محسوب میشد ، با خبر شدم که تا یک هفته آینده کلاسها تشکیل نمیشوند . آنقدر ذوق زده شدم که به سمت تهران پرواز کنان برگشتم .

در آن سالها تجربه های زیادی کسب کردم ، تجاربی که شاید هیچوقت اگر دور از خانه نبودم نصیبم نمیشد . به پدر و مادرم آفرین گفتم که به من اعتماد کردند ، بعد از فارغ التحصیلی دیگر من آن دل آرامی که رفته بود نبودم ، خیلی چیزها در من تغییر کرده بود به جز یک چیز ...

بعد از مدتی تصمیم گرفتم کلاس زبان بروم . همیشه از ترس اینکه مبادا کلاس زبانم را در نیمه راه رها کنم ، سراغش نمیرفتم ! دوستان زیادی را دیده بودم که در میانه راه مدام زبان را رها میکردند و باز میگشتند و این پروسه بارها و بارها تکرار میشد برایشان ... این بود که هیچ وقت نمیخواستم شروعش کنم و از طرفی یک ترس همیشگی از یاد نگرفتنش داشتم ، این بود که برای جنگیدن با خودم و اینکه به خودم ثابت کنم که میتوانم ، برای زبان اسم نوشتم . 

ترم به ترم که جلو میرفتم ، از نتیجه کارم و حرکتی که شروع کرده بودم راضی تر میشدم . در همان روزها به فکر تحصیل در خارج از کشور افتادم  _از جزئیاتش فاکتور میگیرم _ پس باید جدی تر زبان را دنبال میکردم . جلو رفتم ، آنقدر که روزی به خودم آمدم و دیدم مدرک آیلتس و پذیرش دانشگاه در دستم است . راهی شدم در مسیری که هیچ شناختی و هیچ راهنمایی نبود ... خودم بودم و خودم ...

حالا دیگر به آرزوهایم رسیده بودم ، در دانشگاه رشته دلخواهم را خوانده بودم ، زبان را در حد کفایت یاد گرفته بودم ، درس خواندن را در کشور دیگری (هرچند کوتاه) تجربه کرده بودم و زندگی را نیز ...

امروز به دنبال آرزوهای دیگری میگردم ، برایم مدرک دانشگاه فلان دیگر نهایت نیست . داشتن مدرک زبان و پذیرش زمانی برایم سر حد آرزو بود که به نظرم دست نیافتنی می آمد ، اما حالا به دنبال چیزهای دیگر میگردم ، هرچند که در آینده کوچک به نظر آیند ، هرچند بی ارزش ...

بودن در کنار خانواده ام اولویت اول و آخر من است ، چه این سر دنیا چه آن سر ...