خوشحالم که پایت به زمین نرسید

پشت میزم نشسته ام اما چیزی غیر عادیست . بخش ِ ما و سکوت ؟! چرا امروز بچه ها انقدر آرامند ؟ بهتر ... با آرامش بیشتری کار میکنم و شب مغزم از دو طرف کشیده نخواهد شد .

اما نه ! اوضاع عادی نیست . پچ پچ ها مشکوک است . هر از گاهی کسی با آهی یا کلامی حسش را عیان میکند . دروغ چرا ، نگران شدم .

ایستاده ام کنار پانته آ تا پرینتی را که به پرینترم فرستاده بردارد و بعد برگه ی خودم را بگیرم .

میگه :دل آرام بچه پونه رو شنیدی ؟ 

میگم "نه ، چطور ؟"

سقط شد ...

هه ... چه خوب ...

اخم میکنه و میگه : اصلا به اسمت نمی آیی و میره .

ارتباط حرفم و اسمم رو نفهمیدم اما میتونم حدس بزنم که چقدر توی ذهنش بی عاطفه جلوه کردم . حتما بچه ها برای پونه خیلی ناراحتند ، من هم برایش ناراحتم ، شاید نتونم احساسش رو درک کنم اما اونقدر میفهمم که از دست دادن امید یعنی چی ... اما من برای کوچولویی که نیومده ، برگشت خوشحالم .

خوشحالم که به دنیای اگرها و مگرها پا نذاشت ، که یکی نشد مثل همه توی این "هزار تو " ، که گاهی با آهی نمیگه "زمین جای قشنگی نیست... " .

پسرک ، حالا احتمالا روی یکی از ابرها نشسته ای و پا روی پایت انداختی و با چوب کوچولویی که دستته ابر بازی میکنی.هر وقت نگاهت به زمین افتاد ، این دستهای منه که داره برات تکون داده میشه و برعکس همه که اینجا عزا راه انداختن ، دارم بهت لبخند میزنم ... 

* چهارشنبه اتفاق افتاد ...