خورشید را باور داشته باش ، روزی "دوباره" میتابد ...

تسلیت ، واژه کوچکی است  برای به دوش کشیدن تمام غم ... هیچوقت فکر نمیکردم با لباس سیاه و چشمانی قرمز به استقبالم بیایی ... هیچوقت فکر نمیکردم  قرار است برای بدرقه مادرت ، برای سپردن یک فرشته دست خدا ، مهمانتان شویم ...

امروز تو حرف میزدی ... گریه میکردی ... و ما فقط سکوت ... میان آنهمه سکوت صدای بی وقفه پنکه ها خبر از مهمانی ای میداد ... میهمانی ای که مهمانها می آیند برای بدرقه صاحبخانه ...

به مهربان و الهه نگاه میکنم ... چقدر خود دار ... گاهی نم اشکی پاک میکنند و مدام بغض فرو میدهند ... به مامانم که با هلن حرف میزند ... دمادم بغض اش را میخورد ... در عوض من فقط گریه میکنم ... به خیال خودم نیمی از بغضم را فرو میدهم اما این چشمه اشک خشک نمیشود ... با هر حرف هاله اشک و بغض و سکوت ... صدای آرام هلن و هاله و مامان و سکوت بی پایان ما سه نفر ... سکوتی که غممون رو فریاد میزنه و ما ناتوان در بیان حتی یک کلمه ...

ببخش هاله که جز سکوت و نگاه هایی که از نگاهت میدزدیدیم کاری بلد نبودیم ... ببخش که جز دستی  بر روی دستانت ... جز بوسه ای بر گونه هایت ... جز کنارت نشستن ... کاری از ما برنیامد ...

ما پر از حرف بودیم و در سکوت فریادش زدیم ... تو پر از درد بودی و با نم اشکهایت خنک میکردی تب داغ دلت را ... نمیدونم چند سال از امشب باید بگذره تا این غم کم رنگ بشه ... میدونم به اندازه تمام لحظه های با هم بودنتان این داغ با شماست ... کاش بتوانیم این درد را حتی ذره ای برایت سبکتر کنیم ...