فلسفه در یک وجب روغن

امروز که می آمدم خانه میدانستم که امشب از آن شبهایی است که درنبود مامان باید شام درست کرد . غذا درست کردن یک طرف ، فکر اینکه چه چیز باید درست کرد هم یک طرف . همیشه نقطه ضعفم در آشپزی این بود که نمیتوانستم شبیه مامانم کتلت درست کنم ! این شد که تصمیم گرفتم بر این ضعف غلبه کنم و شروع کردم به پختن .

برای آنکه در سکوت کار نکنم صدای موزیک تلویزیون را زیاد کردم و آن هم نامردی نکرد و هر چی آهنگ شاد بود ردیف کرد پشت سر هم ... بنده هم درحال سرخ کردن کتلت و قر دادن و همصدایی با خوانندگان محترم بودم که دو انگشتم فرو رفت در روغن ... فرو که چه عرض کنم ، شیرجه رفتند ... خیلی داغ بود اما تنهاکاری که کردم این بود که صدایم اوج گرفت که "عشق نمیخوابه ..." صحنه خنده داری بود و البته دردناک . اما دردش را نخواستم پر رنگ کنم ... دلم نخواست تمام شوری که داشتم فدای دو انگشتی شود که فردا و یا پس فردا دوباره خوب میشوند و این حال من است که اعتباری نیست پس فردا شبیه الانم باشد و خبری از آنقدر اشتیاق ...

برادرم از راه می رسد و من در حال خلال کردن سیب زمینی ...

میپرسد خوبی ؟

میگویم خیلی ... تو چی ؟

میگوید : ای بد نیستم ... و میرود به سمت اتاقش ...

اما من دلم میخواهد خوب باشد ... خیلی خوب ... یک خواننده خانم ترکی دارد چیزهایی میخواند و میرقصد . حیف که نمیفهمم چه میگوید ولی تمام سعی ام را میکنم که شبیه اش برقصم ... عجب رقص سختی است انصافاً ... سیب زمینی ها را زیر و رو میکنم .

مامانم دوست دارد آشپزخانه اش همانطور که تحویل گرفته شده ، تحویل داده شود و این مستلزم جمع کردن این بازار شام است ... زیر آب سرد آن دو انگشت طفلک میسوزند و من بلند و بلندتر میخوانم "اینهمه عاشق داری چطور حسودی نکنم " ... که بفهمند یک عاشق به دیگری حسودی میکند ... دلش میگیرد ... میشکند ... که سوزش سطحی این دو کجا و سوز دل آن بی نوا کجا ... سیب زمینی ها سرخ شده اند .

تی را می آورم ، هیچ چیز بدتر از چربی روغن های پریده روی زمین نیست . سیاوش داره میگه "بی تو این سقف هم سقف نیست ازش دلتنگی میباره " ... و من تی رو محکم تر روی زمین میکشم و میگویم : هزار رحمت به بارش قطره های روغن ...

غذا آماده شد ...