ظاهر ؛ آینه دار باطن

چشمهایم را با زنگ آلارم موبایلم باز میکنم.باز که نه ... درواقع آنقدر زنگ اش گوشخراش است که مثل همیشه از خواب میپرم ... اصرار عجیبی به تغییر ندادن این آهنگ دارم ... حوله را روی دوشم می اندازم و راهی حمام میشوم . یک ربع بعد در حالی که حوله سبز محبوبم را به تن کرده ام به اتاقم باز میگردم . پنجره باز است و نسیم اول صبح آخرین روزهای شهریور برای من که تازه از حمام آمده ام سرد است . پنجره را میبندم و شانه را بر موهای خیسم میکشم . قطره های آب دانه دانه چکه میکنند بر پشتم ... اما من کوچکترین حرکتی برای رهاندن خودم از آن وضع نمیکنم ... درست مثل شکنجه گری که قطره های آب را بر سر زندانی محبوس در سلول انفرادی سردی بریزد و لذت ببرد از زجر کشیدنش ... جلوی آینه می ایستم برای آرایشی ملایم تا بلکه مردم وحشت نکنند از دیدن این شبح ... صدا که ندارم ، اگر رنگی به رخسار هم نداشته باشم مطمئن میشوند که از شانس بدشان جنی ، پری ای ، چیزی جلویشان ظاهر شده اول صبحی ... برای من که شیفته آرایش صورتی ام ، امروز چقدر این رنگ زننده شده ... بی اختیار دستم به سمت رژ برنز میرود ... وقت رفتن است ... از میان مانتوهای مشکی ، طوسی ، سبز ، صورتی و قهوه ای ، مشکی انتخاب میشود ... چه رنگ برازنده ای ! موهایم را همانطور خیس میپیچم و با یک گیره محکمشان میکنم ... با علم به اینکه میدانم سر درد دیر یا زود به سراغم می آید ، مقنعه را سرم میکنم ...  به دخترک توی آینه نگاه میکنم ... به آرایشم که هیچ روی صورتم ننشسته زل میزنم ... جادوگر ها هم آرایش دارند ، هه ... گویا آرایش تضمین خوبی برای زیباتر شدن نیست ... چتری هایم را توی صورتم ریخته ام ... به چپ هدایتشان میکنم ... راضی ام نمیکند ، حالا به راست ... باز هم نه ... همه شان را میدهم بالا و مقنعه را تا جای ممکن جلو میکشم ! اشکال از صورت نیست ... دیگر واقعا دیر شده است ، آنقدر دیر که برای اولین بار باید بدون صبحانه خانه را ترک کنم ...