عمو پستچی هر روز برایم نامه می آورد

از آخرین  نامه ای که مستقیم به دستم رسید شاید بالای هفت سال میگذرد. نامه ای بود از دانشگاهی که دوره کاردانی ام را گذرانده بودم. دعوتمان کرده بودند برای مراسم فارغ التحصیلی... بعد از آن دیگر شوق خواندن نامه را تجربه نکردم. بسته های پستی هنوز هم می رسیدند اما "نامه" نبودند. آخرین بسته ی پستی ای که دریافت کردم، اول مهرماه سال 90 بود. کارت اهدای عضو ام را ارسال کرده بودند. اما هیچ کاغذی همراهش نبود که نگارنده برای "من" نگاشته باشدش...

اول خرداد میشود یکسال که در این شرکت مشغول به کارم... رضایت شغلی ام مهم نیست، محیط کارم هم مهم نیست، حتی همکارهایم... مهم این است که هر صبح نگهبان شیفت، بعد از کارت کشیدن صدایم میکند و میگوید: خانم فلانی این نامه ها برای شماست... نامه هایی که تمامشان حاوی مطالبی است که خطاب به ماست... پاکت هایی که من باید بازشان کنم... تمبرهایی که ذوق دیدنشان را دارم... با اینکه میدانم مخاطب هیچ کدام از نامه ها "من" نیستم، اما حس عجیبی است باز کردن پاکت نامه و بیرون آوردنش و خواندنش... حتی اگر آن سوی متن کسی شاکی باشد...

کاش کسی "هنوز" برایمان نامه مینوشت... کاش کسی "بود" که نامه می نوشت... کاش...

*نامه...