من میگویم ف تو برو فرحزاد

دارم مانتویم را با دست میشویم. حسابی به جانش افتاده و مدام چنگ میزنم... مانتوی بی نوا آنقدر ها هم کثیف نیست اما نمیدانم چه اصراری به سابیدنش دارم... کارم تمام میشود و انگار که از تمیز بودن آب و کف حرصم گرفته باشد، در به در میگردم چیزی که ارزش با دست شسته شدن را داشته باشد پیدا کنم بلکه کف کثیف شود و به هدر نرود! یک راست سرم را می اندازم پایین و میروم وسط اتاق برادرم... مردی دارد انگلیسی حرف میزند و او تند تند چیزی مینویسد که بودن من متوقف میکند کارش را... میگم "یه چیزی بده که من با دست بشویم!" قیافه هنگ کرده اش بیشتر شبیه علامت تعجب میشود و سعی دارد عادی بگوید "زحمت میشود" که نمیگذارم حرفش تمام شود و میگویم "بدو دیگه..."

کمد را برانداز میکند و یک تی شرت میدهد و میگوید "این..." و من میپرم تا ادامه دهم شستشویم را. نگاهی به تی شرت می اندازم، اسپریت است و خوش جنس... دلم نمی آید مثل مانتوی بی نوایم از این طرف به آنطرف بیندازم و چنگش بزنم... آرام و آهسته با انگشتهای دستم نوازشش میکنم و آرام آرام کف را رویش حرکت میدهم... نه از چنگ خبری هست و نه از سابیدن... فقط مراقبش هستم که اتفاقی برایش نیفتد... موقع آبکشی هم آنقدر نرم جا به جایش میکنم که نگوید "آخ سرم..." آخرش هم یک سبد می آورم و تا میکنمش و میگذارمش روی یک پایه تا آبش برود و بدون کوچکترین کشش و یا رد بندی خشک شود...

هیچوقت نمیشود یک لباس گران قیمت را مثل یک تکه لباس معمولی شست... با خاص ها باید خاص برخورد کرد...