تولدانه

تابستان که میشود، چشمم پی روزهای تقویم میدود. تا به بیست و سومین روز تیرماه برسد. بیست و سوم تیر برای همه یک روز عادی مثل روزهای دیگر است. برای من اما قدر و اندازه اش درست مثل شب سال نو و لحظه تحویل سال است... به همان با شکوهی... به همان عظمت...

شاید باور نکنید اما برای من تعداد تبریکاتی که از آدمهای متفاوت زندگی ام میشنوم مهم است... این که چندتا از دوستانم من و روز تولدم را به یاد داشتند... بی هدیه... بی چشمداشت...

اینجا دو سالمه... قطعا هیچ تصوری از بیست و هشت سالگی نداشتم که اینجور خوشحال خندیدم. یک عکسی هم تازگی ها انداختم که خنده ام از این گوش است تا اون گوشم (یکی نیست بگه تو عکس بدون خنده هم داری مگه؟! تا تمام دندانهایم را نریزم بیرون دلم آروم نمیشه که!!). به گمانم هیچ تصوری از پنجاه و چند سالگی ام ندارم که انقدر شادمان خندیدم... کلا خواستم در جریان باشید آدم سرخوشی هستم...