آره، من تمام مدت داشتم بهش فکر میکردم... 

تمام مدتی که در سکوت محض تنها ما دو نفر در اون سایت نشسته بودیم. پارتیشن بینمان بود اما حتما میدونی که افکار این چوبها و شیشه های محکم را باور ندارند.

تمام اون ساعاتی که مجبور بودیم هر دو تند تند تایپ کنیم، از پشت صدای دکمه های کیبورد صدای نفس هایت را میشنیدم. اگر بخواهم صادق باشم باید بگویم سعی میکردم با ریتم تند تایپم اون سکوت لعنتی رو بهم بریزم.

اما بی تفاوت بودم. یعنی حتی نمیبینمت، حتی برایم مهم نیست که چرا در این عصر پنجشنبه همپای من مانده ای و به خانه نمیروی. حتی یکبار هم به سمتت برنگشتم.

 نه، من نمیبینمت... حواسم هم به تو نیست...