سرم را سر سری متراش

هفته پیش نه هفته پیشش گفتم بشینم بعد از مدتها یک پست طنزی بنویسم و "خود گویم و خود خندم" و این وسطها شاید کسی هم قهقهه ای، خنده ای ، دیگه نشد یه لبخندی چیزی بزنه بلکه کلهم اجمعین (اتاق فرمان جان درستش همینه؟ اگه نیست بگوها، من جلو مردم ضایع نشم؟ دیگه دست من و دامان تو) شاد بشیم. بعد نشستم و فکر کردم ( دروغ گفتم، من عادت دارم راه برم و فکر کنم) هی گشتم دنبال موضوع... هی تلاش کردم تصوراتم رو قوی کنم... هی به اطرافم نگاه کردم... هی اخبار رو پیگیری کردم... دیدم نه! اوضاع هی وخیم تر میشه که بهتر نمیشه... بعد از اونجایی که من برای مخاطب جان هم میدهم، گفتم بیام و خودم خلق موقعیت کنم!! دیگه چه کنم کاریه که از دستم برمیاد... دوستان این دستمالها رو دست به دست بدید برسه اخر مجلس. میبینم بچه ها اشک توی چشمهاشون حلقه زده و بغض راه گلوشون رو بسته از اینهمه فداکاری!

چند وقت پیش یکی از دوستان گفته بود "دلی! من تازه یاد گرفتم مو کوتاه کنم. میشه بیای مدلم بشی؟" منم که چی؟ آفرین جان میدهم برای دوست، گفتم "بله که میشه، چه نشسته ای که اومدم!"

منم رفتم و مویم را سپردم دست آرایشگر نو پا... به نظر خودم خیلی خوب شده ها، ولی نمیدونم چرا از وقتی برگشتم برادرم با دید ترحم نگاهم میکنه و هر از گاهی زیر لب میگه " با اتو درست میشه" و مامانم هم علنا میگه خیلی ضایع شدی!!!

درسته من نتونستم شما رو بخندونم اما عجالتا برای نزدیکان موقعیت شاد بصری ایجاد کردم...

* م.ح.م.د عزیز، تولدت مبارک... باغ زندگیت تا همیشه پر از گلهای خوش رنگ و بو...

* این آهنگ تقدیم به محمد و شما...