این روزها بیش از هر وقت برای هرکاری سرم به شدت خلوت است. کارهایم زیاد است و وقتم هم. یعنی عملا کاری نمیکنم که نیازمند زمان باشد. همه شان مانده اند. شده اند هیولای بزرگی که بدنبالم میدود و من سوت میزنم که چی؟ کی؟ کجا؟... بیشتر حواسم را پرت میکنم به "جوجو رو ببین". از اتاقم فراریم. از خیابان، از خانه، از آدمها. دلم دریا را میخواهد. آب را، ابر را، سکوت را. بیش از هر چیز اطرافم شلوغ است. آدم هست. وسیله هست. صدا هست. شکر که هست، اما من دریا میخواهم الان. تخته سنگ و سکوت و آتش. چند شب پیش با یک شمع یک ساعت سرگرم بودم. هم آب داشت، هم آتش و هم سکوت... بازی میکردیم با هم. من نگاه او میکردم و او نگاه من. میسوخت و آب میشد و من از این آب شدن و شره کردن یک حال خوبی میشدم. باورتان میشود؟ مگر از سوختن هم آدم حالش خوب میشود؟ شد دیگر، شد...