قبل از ایستگاه آخر پیاده میشوم

مترو خیلی شلوغه. ازدحام وحشتناکی داره. البته زیاد عجیب نیست. خریدهای اخر سال و مهیا کردن تزیینات درخت و ریسه های جلوی خونه ها و خرید هزار و یک مدل شیرینی و عیدی های جور واجور همه و همه باعث این ازدحام و شلوغی شده. درست مثل اواخر اسفند ماه ما... دخترک گیتار به دست به قدری داره قشنگ میخونه که اول شک میکنم شاید موسیقی از جای دیگه ای پخش میشه ولی به منبع صدا که نزدیک میشوم میبینم خودش هست که میخونه... میپیچم به سمت سالنی که باید ازش بگذرم. در میان ازدحام جمعیت گم میشم... غرق میشم... چشمم رو روی زمین بین پاهای این عابران ِ عجول میچرخانم. همه شان برای "رسیدن" چه مشتاقند. در بین آنهمه کفش های رنگی رنگی توجه ام به پله های زیرپایمان جلب میشود. چند ده سال، چند صد هزار نفر روی این زمین راه رفته اند؟... فکر کن یک لحظه و در یک آن همه شان محو شوند... محوطه خالی شود... تو بمانی و یک ایستگاه مترویی که خالیست... یک میدانی که خالیست... یک شهری که خالیست... تو بمانی و زمینی بدون سکنه... تصورش به قدری وحشتناک هست که ترجیح میدهم هر چه سریعتر دوباره خودم رو در خیل جمعیت گم کنم...