غریبه ای در شهر

کلاه و دستکش آبی رنگم را پوشیدم و زیپ کاپشنم را تا انتها بالا کشیدم. شال فیروزه ای ام را دور گردنم پیچیدم و از خانه زدم بیرون. البته قبل از بستن در، به آینه نگاهی انداختم و دل سوزی ای برای دختر رنگ پریده توی آینه کردم و در را بستم. سوز سردی پیچید لای منافذ باز شال گردنم. "همیشه از جایی ضربه میخوری که انتظارش را نداری." این جمله را گفتم تا خودم را آرام کنم. شال را دور گردنم محکمتر پیچیدم.

سرازیری خیابان را پایین رفتم و سعی کردم به یاد بیاورم نزدیکترین سوپر مارکت دقیقا کدام طرف است. غافل از اینکه دو سوپر مارکت توی خیابان را رد کرده بودم. از پله ها بالا رفتم و نگاهی به اطراف انداختم. نبود... حالا چطور باید بگویم عدس میخواهم؟ همیشه از کارفور خرید میکردیم و خب رسیدن به چیزی که میخواستی ساده بود. اگر هم مجبور بودیم از سوپر مارکت خرید کنیم روال این بود که چیزی که میخواستیم را برمیداشتیم و حساب میکردیم. اما الان عدس توی قفسه های جلوی چشم من نیست. با خودم گفتم انگلیسی را امتحان کنم. شاید بلد بود... اما فروشنده مثل آدمهایی که ناشنوا باشند فقط من را نگاه کرد. گفتم شاید عدس هم جزء لغات مشترک فارسی و گرجی باشد. پس فارسی را امتحان کردم. نه... بی فایده است. دو آدم مثل احمق ها ایستاده اند و هم را نگاه میکنند. حس عجز عجیبی داشتم... ماست گرفتم و از مغازه زدم بیرون...

وارد سوپر مارکت بعدی شدم. دستکش هایم را در می آورم و در آن ازدحام سعی میکنم دنبال عدس بگردم. چشمم میخورد به پاکت آبمیوه تکدانه... چیزی توی قلبم جابجا میشود. انگار میان آدمهای غریبه، یک آشنای قدیمی را ببینی... فروشنده میگوید "بفرمایید". این هم جزء لغاتیست که یاد گرفته ایم. بیخیال عدس میشوم و میگویم رب میخواهم. البته حقیقتش را بخواهید، تومیتو لغت مشترک انگلیسی و گرجیست. گفتم تومیتو و با انگشت رب را نشان دادم... پولها را به همراه نایلون نازکی که هر لحظه بیم پاره شدن و افتادن شیشه رب میرفت، داد دستم. نایلون های اینجا رمق ندارند. پولها و نایلون رب، این دستم و ظرف ماست و دستکشها در آن دستم.

خیابان را که بالا می آمدم، سوز توی چشمهایم میخورد. گفتم "همیشه هم قرار نیست از جایی ضربه بخوری که انتظارش را نداری، گاهی هم خیلی بی تعارف از روبرو خنجر را فرو میکنند توی چشمت."