غلط در غلط

بعد از خودکشی آن مرد دست فروش در مترو، صفحه ای در مجازستان باز شد به نام "من از دستفروشان مترو شکایتی ندارم". (یا همچین چیزی)

چرا؟ خواستم بدانم واقعا چرا؟ چرا من از دستفروشهای مترو شکایتی ندارم؟ چرا از کسانی که در شلوغی و ازدحام قطارها،  صبح زود وقت رفتن به سر کار، عصر وقتی خسته و کوفته از کار یا دانشگاه برمیگردی، تابستان و زمستان، با حجم زیادی از بارشان وارد واگن ها میشوند و از روی سر و کله ات رد میشوند و پاهایت را له میکنند و اگر دیرتر بهشان راه بدهی با غیظ کنارت میزنند و با آن ساک و نایلونهایشان خاکی ات میکنند تا به آن سوی قطار بروند و مدام فریاد بزنند که "خانم ها اخرین مدل رژ لب ال و آخرین ریمل مدل بل رسید. نصف قیمت..." شاکی نباشم؟

من هم مثل خیلی های دیگر از این وضع نابسامان مملکت شاکی ام. من هم مثل خیلی های دیگر از این حکومت و دولت مانزاجارم. من هم مثل خیلی های دیگر از اینکه به طبقه محروم و ضعیف جامعه رسیدگی نمیشود ناراحتم. من هم مثل خیلی های دیگر از اینکه یک انسان از بین رفت آن هم به این وضع فجیع غصه دارم. اما اینها دلیل نمیشود از یک فعل غلط حمایت کنم. من دلم برای کودکان کار پرپر میشود، دلم برای تمام دستفروشهای شهرم غمگین میشود. دلم میخواهد همه شان سرو سامان بگیرند. دلم نمیخواهد برای فقر و نداری از زندگی محروم شوند. اما ایا چون یکی از آنها نتوانسته بود این وضع را طاقت بیاورد و خودش را کشت، پس باید از این عمل دفاع کنم؟ باید کنارشان بایستم و این شغل کاذب را پر و بال دهم؟ حمایت از یک کار غلط، غلط است. هرچه میخواهد باشد...